Excursie naar Stolby natuurreservaat

(11 augustus 2011)
Zoals in de briefing van Nadja stond onze vrouwelijke gids ons buiten op te wachten (10.00u) voor ons bezoek aan Stolby. Stolby is een natuurreservaat, bekend met zijn eigenaardige granieten rotsen en recent in het nieuws gekomen door lastige beren, die zich op de wandelpaden ophielden en toeristen op het dak van een huisje deden vluchten.

Het park is dn ook een tijdje gesloten geweest, tot de beren terug dieper in bos trokken. Men kan hier trouwens twee of drie-daagse tochten maken door de natuur maar dan wel in begeleiding van een ervaren gids en parkwachter die bewapend is. Onze tocht beperkte zich echter tot de rotsen 1 en 2.
In ieder geval voor Mimi, de wandelstokken meegenomen, biedt toch altijd wat steun en zal toch zeker een drie uur wandelen zijn (heen en terug). Samen met onze gids, de bus genomen en na een 20 minuten stapten we uit aan de weg die in het park voerde. Het weer zit in ieder geval, zonnig, niet te warm, zo een 24 graden dus ideaal om even te wandelen…. Nou dat hebben we geweten.

Doorheen de bossen, op een goede asfalt weg, verboden voor honden en fietsers (mooie zaak) gingen we op weg naar de ingang van het park. Bleek toch een twee km te zijn en dan hebben we nog 1,5 uur voor de boeg. Dat wordt dus meer wandelen dan gedacht. Maar goed met ma afgesproken dat ze maar een seintje moet geven als ze denkt dat het te ver zou zijn; dan keren we gewoon om. Alhoewel, de koppigheid, of moet ik “stolz” zeggen, doet me vermoeden dat ma dat niet zal doen. Dus zelf maar even de conditie goed in de gaten houden, want als we te ver zijn en het gaat echt niet meer, dan ben ik de ezel (in de letterlijke) zin.
Onze gids wist allerlei interessante zaken te vertellen over ontstaan van het park en vooral de granieten rotsen, het wetenschappelijke onderzoek dat ze hier doen (fauna, flora en klimatologische impact).

In een rustig tempo maalden we toch km na km af met 1 korte rustpauze (dit wordt een flinke wandeling). Het verharde wegdek ging over in een grinten, aarden pad en het valse plat werd steeds minder vals :-). Na een echte laatste klim kwamen we aan de voet van de rotsformaties.Hier was er een soort rustplaats met banken, een speeltuin en een soort tent waar in de weekend waarschijnlijk allerlei versnaperingen gekocht konden worden. Ma besloot het hier bij te laten en even uit blazen. Nu echt nog een 400 meter flink omhoog naar de rotsen. Ondertussen was de zon verdwenen en kleurde de lucht dreigend grijs. De gids en ik gingen in recordtempo naar de grenanieten rots nr 1 (naam ben ik kwijt) en net aangekomen gingen de hemelsluizen echt goed open. Snel regenjas uithalen, rugzak en camera beschermen; nergens een schuilplaats. Even door de regen naar de rots gekeken en vervolgens in aangepast tempo naar beneden waar ma ondertussen de poncho aangetrokken had en het droogste (?) plekje had uitgezocht. Gelukkig stopte het vrij snel met regenen en daalden we voorzichtig naar beneden op het aarden pad. Km na km haspelden we de terugweg af en ondertussen was de zon ook terug van de partij. De laatste km toch even op de tanden bijten voor ma.

Uiteindelijk hadden we 15 km afgelegd en zelfs mijn kuiten geven teken van leven :-). Maar goed het was een prachtige wandeling en we zouden goed slapen om morgen fris en monter (en spierpijn) terug de trein te nemen richting Irkoetsk, in volgens Dimitry een prachtige trein; ben benieuwd. Een volgende etappe van onze reis.