Walk & Ox Wagen to Turtle Rock

Zonder woorden :-)

Of HD kwaliteit

Terelj National park - Ger kamp

(18 Augutus)

Om 10 uur, dus gelukkig niet midden in de nacht,vertrokken we richting Terelj. Naara ging als gids ook mee naar het park en Janen Yannick waren onze medereizigers voor het verdere verloop van de reis. Dit keer geluk dat het hotel zich aan de rand van de stad bevond, daar we in noord-oostelijke richting vrij vlug uit de files waren en we in een rustigtempo konden verder rijden. Na een 20 minuten lieten buitenwijken van UlaanBaator achter ons. Ze zagen er een beetje groezelig uit, maar niet te vergelijken met India.

De Mongolen zijn inderdaad veel vriendelijker dan de Russen en spreken vaak een aardig woordje Engels; in ieder geval kunnen we ons verstaanbaar maken. Het vertrouwde spugen is hier, net zoals in Tibet eendeel van de cultuur…… en het stereotype idee van oude mannen die rochelen en spugen mag je hier ook laten varen. Ook mooie jonge dames laten het niet na,… alhoewel het rochelen minder luid is (ze zijn dus beschaafder J, door onze culturele bril op gezien). Het park ligt eigenlijk maar op 1,5 uur rijden van de hoofdstad. Het gehobbel valt nog mee, dus de wegen zijn hier betrekkelijk goed, alleen opletten voor andere weggebruikers :-).

Veel Mongolen brengen het weekend trouwens in deze buurt door om de warme en vervuilde stad te ontsnappen.

Onze eerste halte bereiken we na een 40 minuten rijden; een sjamanistische heilige plaats, met drie gers van lokale zakenmensen, die allerlei snuisterijen aan de man proberen te brengen. Het valt steeds meer op dat, vooral de sieraden zo veel lijken op zaken die ook in Tibet en zelfs Mexico te koop worden aangeboden. De mensen lijken ook op elkaar.

Maar goed, de traditie in ere houdend, liepen we drie keer met de klok mee rond deze zelfgeconstrueerde stupa en bij elke ronde wierpen we een steen(tje) op de berg. Om te eindigen gingen we de drie gers binnen om de snuisterijen te bekijken.
Bij een van de Gers zat ook een adelaar en ja hoor foto's nemen kon, maar dan wel een kleine vergoeding (voor het voedsel van het dier). Waar hebben we dat nog gehoord en gezien.
Na een tijdje gereden te hebben kwamen we in een brede vallei, waar het toerisme al ver gevorderd is, Grote reclameborden kondigen de verschillende resorts aan; want dit hadden we ondertussen al gezien, we zouden hier niet echt primitief moeten leven. Op een bepaald ogenblik ook het bord tiararesort. We waren dus gearriveerd en het rode dak en en het grote gebouw viel wel degelijk op en paste eigenlijk niet echt in het landschap. Een grote ronder ger of een aaneenschakeling van stenen "gerachtige" gebouwen zou mooier zijn geweest.
In ieder geval zouden we hier nu drie dagen verblijven en na de drukte van de stad , toch een hele verademing.

2de dag Ulaan Baator

(17 augustus)
Om 10 uur kwam het busje en Naara ons ophalen voor de tweede excursie in de hoofdstad. Dus een zeer schappelijk uur enerzijds, anderzijds zou de vrije middag voor shoppen wellicht in duigen vallen.
Eerst gingen we het het Bogd Khaans Paleis en door de korte afstand van het hotel, ditmaal geen files. In mijn ogen was het paleis moeilijk de onderscheiden van een kloostercomplex.Het bestaat uit verschillende binnenplaatsen met kleine gebouwen eromheen. In de verschillende paviljoens worden naast allerlei schilderijen en beelden van boeddha, ook prachtige versierde meubels en gebruiksvoorwerpen tentoongesteld. Ook het slaapvertrek van de koning en koningin was te bezichten.; eigenlijk een volledig ingerichte houten schrijn van wel 3 bij 4 meter, met bed en kasten etc… het leek wel of de ‘slaapkamemers’ zo konden worden opgepakt om te verplaatsen en/of tegen elkaar te schuiven . (foto van een van de twee). Opvallend ook een hele reeks opgezette dieren, allen gedateerd rond 1929 en afkomstig uit Hamburg. Wellicht een of andere schenking of een bestelling van de koning om indruk te maken. Onze gids moest ons in ieder geval het antwoord schuldig blijven. Na het hele complex doorslentert te hebben, terug het busje in en passerend langs de grote gouden Boeddha, kwamen nu bij het Russische Zaizan monument. (foto). Vervolgens richting lunch, een mongools grillrestaurant. Dus zelf kiezen en laten bakken. Nou de pasta wat het lekkerste en van het vlees toch maar een beetje laten klaarmaken en gegeten. Was redelijk te doen. Vanaf 15.00 uur waren we dan vrij om te shoppen, maar gezien het andere hotel dat we hadden was de afstand toch wat te groot om te lopen en een taxi is al een even grote ramp in deze stad (files). Dus maar naar hotel en daar langs de lokale supermarkt om wat proviand in te slaan, want morgen zouden we richting Terelj, nationaal park vertrekken en in een ger verblijven. Met de proviand hadden we in ieder geval iets achter de hand als we alleen schapenragout krijgen :-).
Voor het diner terug de hele stad door en natuurlijk de files…. en na 45 min op de plaats van de bestemming, 40 minuten eten en vervolgens terug de wagen in, files en na een klein uur terug in het hotel. Logistiek klopt hier toch iets niet; zou logischer zijn een restaurant in de buurt te nemen.

Aankomst in Ulaan Baator.

(16 augustus)

Op het station stond Naraa, onze Mongoolse gids, op ons en nog twee andere Nederlandse koppels te wachten. Een koppel hadden we al in Listvyanka ontmoet. Zij bleven een dag in Ulaan Bator en vervolgens een dag in Terelj. De rest, wij en Jan en Yannick, zouden twee dagen in Ulaan Baator blijven en vervolgens drie nachten in het Terelj park. Onze eerste stop, ontbijten in het Ovootel, waar we ook nog eens voor lunch en diner zouden komen.
Alvorens het eerste museum te bezoeken gelukkig toch eerst inchecken in het hotel zodat we ons wat konden verfrissen. Op naar Bayangol hotel, koffers naar binnen slepen en wachten op de sleutel. Probleem, alles volzet, in ieder geval geen plaats voor ons. Koffers terug inladen en op naar het volgende hotel, Palace hotel, een kleine 1,5 km verder, iets meer aan de buitenzijde van Ulaan Baator. Na een uurtje wachten konden we om 9.00 inchecken. Prima hotel, alleen verder van het centrum en met Ma dus niet even te behappen om te gaan schoppen. Taxi is hier ook geen alternatief want het verkeer in Ulaan Baator zit echt de hele dag vast in files.; echt een puinhoop met duwen en bluffen om ergens af te slaan of in te voegen. De Mongolezen zijn vriendelijke mensen, maar geen heer in het verkeer. Is trouwens ook niet mogelijk of je komt geen meter verder. Gelukkig is men gestart, of zal men starten, met het aanleggen van een metro.
Om 11 uur begon de stadstoer met onze gids. Met het busje naar het Nationaal Historisch Museum, waar de volledige geschiedenis van Mongolie vanaf 1200 de revue passeert. Dzjenghis Khan neemt natuurlijk een centrale positie en zijn daden worden uitvoerig beschreven. Daarnaast ook de moderne geschiedenis met de officiele erkenning van Mongolie g aat in 1992. De lokale helden vinden we ook terug in het museum, de eerste Mongool op een van de polen, de eerste mongolen die Mont Everest hebben beklommen en de eerste en enige Mongoolse kosmonaut. De laatste meters, en we hadden er wat gelopen in het museum, stond de moderne cultuur, pop, mode, technologie centraal. Vervolgens terug naar ons ontbijthotel om te gaan lunchen; was best een eindje rijden, maar wellicht in de buurt van onze volgende doel het Gandan klooster.
Het Gandan klooster is een van de weinige klooster die het communisme heeft overleefd. De repressie kwam hier zowel van Chinezen, als Russen. De geschiedenis een beetje zoals de Tibetaanse… alleen Mongolie heeft uiteindelijk toch zijn onafhankelijkheid terug gekregen. Binnen-Mongolie is echter in handen van de Chinezen gebleven. Het complex is vrij groot met verschillende tempels, de een al meer versierd dan de andere. Het Boeddhisme in Mongolie is oorspronkelijk geinspireerd door Tibet. In de loop van de tijd hebben Mongoolse monikken en kunstenaars echter eigen accenten toegevoegd (volgens onze gids). Zelf viel het verschil me niet zo onmiddellijk op. Ik moet de foto’s van voorbije reizen, Tibet, India, Thailand maar eens goed bekijken om dit verschil waar te kunnen nemen. Wellicht eens een selectie van Boeddha’s en kloosters (als ik veel tijd heb :-)) maken van Mongolie, Tibet, Thailand en India naast elkaar.
Voor het diner reden we naar het circus, waar Naara het al de hele dag over had. Nou ja een circus…..
Bleek een theater te zijn, gezellig ingericht met rode pluchen banken in u-vorm en een tafel om ons drankje op te zetten. Om 7 uur begon het mongoolse circus. Allerlei genres van mongoolse muziek en dans, soms acrobatie, in traditionele klederdracht werden opgevoerd. Het was een kleurrijk spektakel en sommige acts vergden meer dan gewone lenigheid…. De avond werd afgesloten met een diner, waarna we terug de files trotseerden om uiteindelijk het hotel te bereiken. Nog even in de buurt van het hotel rondgelopen, waar het Mongoolse huwelijks feest op zijn einde liep. Een mooie combinatie van het bruidspaar, klassiek witte, europese jurk, en hij in een strak zwart pak. Daarnaast familieleden en bekenden, klassiek zoals bij ons, maar ook in traditionele klederdracht, met laarzen en hoedje (de mannen).
Om de dag af te sluiten, nog een biertje in de biergarten. Bier is hier trouwens lekker en gemaakt volgens het Duitse ‘reinheitsgebot’.

Treinreis naar Ulaan Baatar (3de etappe)

Een beetje mosterd na de maaltijd, volgen nu de volgende dagen van onze transmongolie reis. De weblog verder invullen in China bleek dus door het lokale beleid niet mogelijk. Blogspot was niet te benaderen, evenals facebook. De bekende Chinese censuur was me dus ontgaan.


(15 – 16 augustus)
Om 4.00 stonden wij en nog een Nederlands koppel klaar om opgepikt door Anna; de drie juffrouwen zaten al in het busje en dus op weg naar het station. Op dit nachtelijk uur geen probleem met verkeer en na een 20 min. stonden we al met de koffers aan het station en begeleide Anna ons allen naar onze wagons en konden we ons installeren in de coupe nr. 7 van wagon 5. Dus deze keer zaten we goed. De wagon bleek van een nog iets ouder type te zijn dan van etappe een, geen stroom in de coupe, wel op de gang, maar voor de rest alles oké. Om stipt 5.43 vertrok de trein. Veel te zien was er nog niet, het is echt hartstikke donker en toch nog wat moe door de korte nachtrust besloten we nog een beetje te slapen. Rond 7u eerste stop en buiten is het zwaar bewolkt en regent het. De goederen, koopwaar worden niet uitgesteld; verkopers lopen snel langs de trein in regenjassen gehuld met kleine mandjes, maar de reizigers vinden het weer veel te miezerig om zich naar buiten te begeven en proviand in te slaan. De meesten, net zoals wij hebben natuurlijk al vooraf ingeslagen in Irkoestk.
De reis gaat verder onder laag hangende wolken, langs de oevers van het Baikal meer richting Ulaan Ude. Soms zo dichtbij het meer passerend dat de stenen duidelijk zichtbaar zijn, soms gescheiden door een smalle strook dennenbomen en ja de berkenbomen.
We komen in Ulaan Ude waar we 35 minuten stoppen. Een metropool van 366.000 inwoners, en hoofdstad van de Boerjatse republiek. Snel even de trein uit tot buiten het station om wat foto’s te nemen van het toch wel mooie Raadhuis?? Wat opvalt en niet alleen in de dit station, is de properheid. Constant zijn mensen aan het vegen. Dit viel trouwens ook op in de Russische steden die we bezocht hadden.
De trein zet zich terug in beweging en het landschap wordt ruwer, de bergen hoger en in de uitgestrekte vlaktes worden doorsneden door (veel) rivieren met af een toe een dorpje met de houten huisjes dat de revue passeert. Naast dit idyllische beeld ook moderne industrieën die schril afsteken in de uitgestrekte vlaktes en nog vaker oude, vervallen fabrieken die een desolate indruk maken. Het land van de contrasten….
Ondertussen naderen we Mongolië en komen we aan de bekende en veelbesproken Russische grenscontrole in haywkN of Nauski waar we om 13.08 Moskou-tijd of 18.08 u lokale tijd en 17.08 Mongoolse tijd. Tijdens het wachten aan de Russische-Mongoolse grens breekt de zon door en wordt het toch zo een 23 graden. We wachten gelaten in onze coupe tot ze de paspoorten komen ophalen. Een jonge douanier verschijnt het beschermende omhulsel moet van de passen en de registratie van hotel gooit hij ostentatief op de bank. Nou ze kunnen tippen aan hun Amerikaanse collega’s die al even vriendelijk zijn. Maar goed, nu krijgen we 1 uur verlof om de trein te verlaten. We lopen wat rond op het station waar niet veel te beleven valt, dus maar even het dorpje in, nou een straat want veel meer is er hier niet. Dus maar even naar het kleine winkeltje, water en wat lekkere dingen inslaan en na en uurtje terug in de trein en wachten tot we de paspoorten terug krijgen. Na 1,15 min wachten krijgen we die uiteindelijk terug met een stempel . Vervolgens loopt er soldaat met een hond langs en uiteindelijk moeten de coupe uit, zodat gezocht kan worden naar verstekelingen. Alles bij elkaar vertrekt de trein na 215 minuten. Ondertussen is het donker geworden en zien we niets meer van het landschap. We passeren een wachttoren, en na ong 45 minuten komen we aan de Mongoolse grens. Dus terug een stop, paspoortcontrole vooraleer mee te nemen (de Russen keken zelfs niet in de pas, namen hem gewoon mee), een recht vooruit kijken en niet lachen was het bevel, van een douanedame deze keer. En gelukkig was mijn foto niet te oud :-). Vervolgens mochten we ook even uitstappen, peukje roken en niets te beleven (was ook al donker). Even controleren of de Russische restauratiewagen echt weg was ….. en ja hoor, en ook geen beweging om er een Mongoolse aan te hangen. Zal dus onze proviand aanspreken zijn. Maar goed we hebben brood, kaas, tomaten, bananen en nog echte Nederlandse leverpastei…. Dus verhongeren zullen we niet.
Na ongeveer 2 uur zet de trein zich terug in beweging, het is 23.15 Mongoolse tijd. Gelukkig ook dezelfde tijd in Peking. Na de picknick besluiten we ons maar te slapen te leggen. Onze charmante provodnik komt nog langs met de melding dat ze ons op tijd zal wekken zodat we om 6.30 kunnen uitstappen in Ulaan Baator.

Bezoek aan Taltsi

Listvyanka

13 augustus
Ongeveer om 7.30 u aangekomen in Irkoetsk waar Anna en Vladimir ons stonden op te wachten om ons samen met 3 jonge dames maar Listvyanka te brengen. In de nacht was het al beginnen regenen en dat deed het bij de aankomst in Irkoetsk en de hele trip naar Listvyanka. Zou dus een natte dag worden waar we niet veel te zien kregen. Snel ingecheckt, rond 8.30 u, in het prachtige Mayak hotel waar we nog een ontbijt kregen. Na ons even verfrist te hebben een kleine rustpauze, om het gebrek aan slaap in de trein wat in te halen. Na een uurtje of twee bleek het weer tot onze verbijstering totaal omgeslagen te zijn. Even buiten polshoogte gaan nemen, een peukje roken, en het was inderdaad lekker warm geworden. Aan de overkant van het Baikal meer konden we nu ook de heuvels zien. Het meer is het grootste en diepste ter wereld en beslaat zo 35.000km2. Het water is zo helder dat men een object met een diameter van 32 cm nog op 42 meter kan zien. In de winter komt er zo een 1,5 ijslaag waar goed op gereden kan worden. Door het ijs zijn de vissen dan zelfs goed te zien en menig toerist moet een duwtje krijgen om op ijs te duren gaan (volgens Anna). Het Baikel meer wordt gevoed door zo een 335 rivieren en slechts een rivier die uitstroomt, de Anghora. De grens tussen het meer en de zeer brede Anghora rivier wordt gevormd door een ‘Shaman stone” volgens Anna. Allerlei legenden doen de ronde omtrent deze steen; zo werden sommige misdadiger op deze steen gezet ( en groot ie ie niet) gedurende 24 uur. Als ze toen nog niet in het snel stromende water waren gevallen, kregen gratie…. de goden, riviergeesten, hadden hun beschermd. De mythische kracht van de rivier blijkt ook uit het feit als je er met 1 vinger ingaat, je 1 jaar langer leeft, bij een hand vijf jaar en als je in het ijskoude water zwemt, krijg je 25 jaar extra. Onze gids Anna vertelde dit echter pas op de terugweg. Dus niks ouder worden; vijf jaar had ik nog wel geriskeerd :-).
Wij gingen onder een prachtig zonnetje even kijken wat er buiten zo te beleven was naast het Baikal meer. Listvyanka is niet groot, dus dat konden we gemakkelijk te voet doen. Langs het meer, op de weg maar even richting market gelopen, steeds oppassend voor de gekke russische automobilisten. De markt bleek te bestaan uit allemaal standjes, in zijn geheel overdekt, waar allerlei waren, souvenirs, etenswaren, en natuurlijk ook de bekende Omul, een lokale specialiteit. Tijdens het diner hadden we de Omul (een soort grote gerookte haring) en Muksum (white fisch, witte zalm) op het menu staan en allerlei andere lokale specialiteiten. Ik moet zeggen het heeft voortreffelijk gesmaakt evenals het Russische bier. Trouwens als je hier bier vraagt willen ze altijd Heineken aansmeren, terwijl ik natuurlijk eens het lokale bier wil proeven. Meestal een lekker pilsje.
Onze trip eindigde met een bezoek aan een museum waar allerlei mineralen te bezichtigen waren. Eerst was er twijfel of het wel open was, namelijk klein huisje met onkruid van een meter. Maar goed, we hadden geluk en we krijgen een persoonlijke rondleiding van de man die enthousiast over zijn stenen en mineralen begon te vertellen. Volgens mij krijgt hij niet zo veel bezoek :-). In ieder geval wisten we nu de naam van de paarse, lavendelkleurige steen, die ma zo prachtig vond, namelijk Chariote. Deze steen is trouwens pas sinds de jaren 70 in het westen bekend.
Na onze wandeling hadden we een beetje een impressie van het stadje dat de faam vooral dankt aan het Baikal meer, die de vele toeristen aantrekt. Soms deden de schreeuwerige borden, voor alles en nog wat, de vele kraampjes etc… me een beetje denken aan Valkenburg. Alleen, de bezoekers komen hier uit Irkoetsk.